Week 1

Inmiddels ben ik bijna een week in Sydney. De eerste drie dagen heb ik rondgelopen door de stad, en allerlei verschillende dingen geregeld. Ik ben nu ook in het bezit van een heus Australisch telefoonnummer en vervoer naar de volgende bestemming is ook geregeld. Verder heb ik zoals ik zei vooral rondgelopen.
Dag 1 was de dag van de jetlag, veel verder dan een foto van het Opera House kwam ik niet. Dag twee ben uitgebreid door de botanische tuinen gelopen, wat is dat een heerlijke plek! Ik ben naar de beste plek geweest om het Opera house te fotograferen, ik heb een middag in Hyde Park gelegen en ik heb de St Mary church bezocht.
Ik ben op dag drie de hele binnenstad doorgelopen, van Hyde Park, via het Opera House en de Harbour Bridge, naar Darling Harbour. Dat heeft me, inclusief verdwaald raken op een industrieterrein, een lunch in 'the rocks', en een pauze in de Botanical Gardens toch zo'n vijf uur gekost. In Darling Harbour ben ik op zoek gegaan naar de beruchte Nederlandse snackbar: Dutchies Delight, helaas zonder succes.
De volgende dag was ik eigenlijk van plan om naar Bondi Beach te gaan, maar door een nieuw fenomeen in Australië: wolken, heb ik dat op de lange baan geschoven. Ik heb besloten het Olympic Park te bezoeken. Ik ben op de verkeerde plek op de ferry gestapt, maar met een kleine omweg kwam ik dan toch aan. Het viel me in eerste instantie een beetje tegen; er was niet meer zo veel te zien. De grootste stadions dienden 14 jaar na dato als concertstadions en cricketstadions en de enige rondleidingen die ze hadden waren over de cricketclub die er speelde. Ik ben maar verder doorgelopen het Olympisch Park in en daar vond ik de enige drie stadions die nog steeds voor de sport waarvoor ze waren werden gebruikt. Het hockey- en tennisstadion worden alleen eens in de zoveel tijd gebruikt als de nationale ploeg moet spelen of Leyton Hewitt een demonstratiewedstrijd speelt. Het zwemstadion, waar Inge de Bruin en Pieter van den Hoogenband medailles hebben gehaald werd nog wel actief gebruikt. Ik kon naar binnen en daar waren de lokale schoolkampioenschappen aan de gang, erg leuk om te zien. Ik ben daarna ook nog door het museum over de Spelen van 2000 gelopen.
Voor de volgende dag had ik een tour naar de Blue Mountains geboekt. De backpackerspopulatie hier in Sydney kan je opdelen in twee groepen: de mensen die een week (of twee) in Sydney blijven en dan verder door Australië reizen, en een groep (vooral Britten) die naar Sydney komen om te werken. Die laatste groep gaat 's ochtends vroeg weg en komt rond een uur of 8 terug om zich snel om te kleden en dan gaan snel door de kroeg in, om tegen 4en terug te komen. Ik reken mezelf toch duidelijk tot de eerste groep, mijn dag bestaat uit laat op pad gaan (een uur of 10) en rond 5 of 6 uur ben ik weer in het hotel om wat te internetten met Nederland, en de Olympische Spelen en andere interessante dingen te volgen. Mijn hostel bestaat voor 95 procent uit de werkende Britten en het was dan ook een opluchting dat ik tijdens de tour naar de Blue Mountains backpackers tegenkwam die ook naar Australië zijn gekomen om het land te zien en minder om de kroegen van Sydney te zien. De tour was indrukwekkend, prachtige landschappen en watervallen. Ook de Three Sisters en de steilste trein ter wereld kan ik afstrepen van mijn lijstje. Ik heb ook het nodige advies gekregen over de reis die voor me lag van mensen die op het punt stonden weer naar huis te vliegen. Ik kon het het best vinden met een meisje uit Amerika, die was een jaar op wereldreis: Alaska, New York, Mexico, Guatemala, Ecuador, Aregntinië, Hawaii, Nieuw Zeeland, Australië, Japan, en Europa. Dan valt het nog wel mee hoe lang ik wegga! De avond heb ik verder met twee Schotten doorgebracht.
En dan vandaag, ik heb nog bekeken wat ik wilde bekijken en ben folders van de Sydney Tower walk en de Harbour Bridge Climb gaan halen. Een van die twee wil graag gaan doen als ik hier aan het eind van mijn reis door Australië terugkom. Verder heb ik mijn tas, die na een week op wonderlijke wijze alweer helemaal overhoop lag (ik had er zo mijn best op gedaan) opnieuw ingepakt want morgen vlieg ik door naar de echte warmte (want 30 graden is niet écht warm). Om vijf uur 's ochtends (!) wordt ik naar het vliegveld gebracht voor mijn vlucht naar Alice Springs, dan begint het echte backpacken eigenlijk pas, vanaf daar heb ik niets meer geregeld. Ohja vandaag heb ik natuurlijk ook even de tijd genomen om jullie bij te praten, maar nog belangrijker (sorry jongens) ik heb nu definitief een adres waar ik kan werken vanaf 10 maart. Daar heb ik de laatste dingen voor geregeld. Voor de mensen die zich door dit hele verhaal geworsteld hebben: de volgende keer dat jullie van me horen zit ik in een stadje ergens midden in een woestijn met 45 graden! Doei!