Vliegen, muggen, en een platte gids

Ik heb weer een paar nogal hectische dagen achter de rug, maar daarover straks meer. Waar was ik gebleven? De dag voordat ik een tour naar de West MacDonnell Ranges heb geboekt volgens mij. De dag daarna heb ik een tour naar de West MacDonnell Ranges geboekt. Verder heb ik die dag (dinsdag de 24e) mijn laatste dagen in Alice Springs ingepland. Woensdag de West MacDonnell Ranges, donderdag en vrijdag om nog even uit te rusten en een hostel in Darwin te regelen, want zaterdag vertrok mijn 3 daagse tour naar Darwin. De West MacDonnell Ranges waren erg mooi. Heel anders dan de tour naar Uluru, hier was er maar één reisorganisatie, dus geen drukte zoals bij Uluru. Het was minder indrukwekkend, maar er zaten prachtige onontdekte plekjes tussen. De donderdag en de vrijdag heb ik, zoals voorspeld, niet veel meer gedaan dan een hostel in Darwin geregeld en de Olympische Spelen gekeken. Zaterdagochtend werd ik veel te vroeg opgehaald door onze gids, een lookalike van captain Jack Sparrow, alleen drie maten kleiner, Pip was zijn naam. De tocht van drie dagen naar Darwin was begonnen. Ik moet jullie trouwens nog het eerste deel van de titel uitleggen, want sinds ik in Alice Springs ben staat de dag in het teken van twee dieren: vliegen en muggen. Overdag zijn er de ‘sandflies’ die continu op je gezicht willen zitten, op zoek naar vocht om hun eitjes in te leggen. Ik kan je vertellen dat je er op een gegeven moment gek van wordt om ze de hele tijd weg te slaan. In het hostel viel het nog wel mee, maar vooral op de tour naar Uluru en de tour naar Darwin werd je er helemaal gek van. Zodra de zon ondergaat zijn de vliegen weg, maar dan komen, je raadt het al, de muggen naar buiten, en ook die hebben hier geen enkel medelijden. Na één avond gedacht te hebben dat ik ze wel weg kon slaan (volgende ochtend leek het net alsof ik de waterpokken had zoveel muggenbulten had ik op mijn armen, benen en gezicht) heb ik de rest van de avonden zitten zweten in lange kleren. Zelfs dat hielp niet want zonder schoenen, of met maar één laag, hebben deze muggen zich getraind om door (één laag) kleren heen te prikken. Oftewel, een eindeloze strijd tegen de insecten, maar je raakt er wel aan gewend, net als aan de temperatuur. Inmiddels vind ik het fris als het 25 graden is, dan heb ik een lange broek aan (kunnen jullie je het voorstellen daar in Nederland?). Maar goed de tour was begonnen, de eerste dag hebben we als hoogtepunt de Devils Marbels bezocht, een hele hoop stenen die op onverklaarbare wijze opgestapeld zijn (het is indrukwekkender dan het klinkt). Ook de Tropic of Capricorn hebben we aangedaan. Aan het eind van de middag kwamen we aan in ons kamp: Banka Banka. Die naam zal ik niet snel vergeten (ik zal zo vertellen waarom). De nacht was, naar omstandigheden, prima, geen muggen want we lagen in een schuur met van die propellers aan het plafond. De volgende ochtend zat de hele groep om 7 uur klaar in de bus voor vertrek; we hadden weer een lange dag voor de boeg. We waren echter nog geen 10 kilometer van ons kamp vandaan toen ik wakker schrok (want ik had besloten verder te slapen) van een keiharde PANG. We hadden een klapband. Pip slaagde erin de bus onder controle te houden en aan de kant van de weg te krijgen. In eerste instantie vond iedereen het nog wel grappig, toen het langer dan een kwartier duurde werd het vooral vervelend. Pip bleef echter volhouden dat hij het zelf kon oplossen. Hij had inmiddels een (veel te klein) krikje onder de bus gekregen en de bus een beetje omhoog gekregen. Oude wiel eraf, iedereen de bus uit. Pip moest nog even iets goed doen onder de bus en kroop onder ons busje. Toen sloeg het noodlot toe: de krik glipte onder het busje vandaan en het hele busje viel op Pip, ik zag het gebeuren. Ik was in shock (ik krijg weer een verhoogde hartslag terwijl ik dit schrijf), ik dacht: hij is of dood, of heeft op zijn minst een gebroken rug. Iemand anders was gelukkig al een stap verder in zijn denkproces en riep snel dat iedereen de bus op moest tillen. Met zijn allen kregen we de bus omhoog en één iemand trok hem eronder vandaan. Tot mijn verbazing leefde hij nog: hij schreeuwde het uit van de pijn. De eerstvolgende auto hebben we aangehouden en naar het kamp gestuurd, die mensen kwamen gauw om Pip naar het ziekenhuis te brengen en ons terug te brengen naar het kamp (met het inmiddels gerepareerde busje). Toen iedereen een beetje bij was gekomen in Banka Banka was er nieuws: er komt een nieuwe gids, maar die is hier niet voor 4 uur (het was 9 uur ’s ochtends). Er zat dus niets anders op dan onszelf vermaken in letterlijk the middle of nowhere. Gelukkig had de vrouw van Banka Banka station Scrabble. Dat werd, naast slapen en lezen, een van onze activiteiten. Gedurende de dag hoorden we hoe goed Pip weg was gekomen: hij had ‘slechts’ en gebroken schouder en drie gebroken ribben. Na 10 uur, want de gids was vertraagd, kwam Chizzo, onze nieuwe gids. Een hele toffe vent, maar hij had slecht nieuws: we moesten nog een dag in Banka Banka blijven. Omdat er een paar meisjes op onze tour waren die geen dag uitloop konden hebben moesten we de volgende dag nog vroeger op om de laatste twee dagen van de tour in één dag te proppen. Iedereen was blij dat we na 36 uur eindelijk weg konden uit Banka Banka station, ik hoop oprecht dat ik er nooit meet terug heen hoef. Na 12 uur rijden en een stop bij een kleine dierentuin, een BBQ lunch, de Daly Waters Pub en een thermaal zwembad kwamen we ’s avonds laat eindelijk in Darwin aan. Darwin is kouder: slechts 35 graden, maar het voelt veel warmer omdat het hier een heel stuk vochtiger is. Het is, wat ik tot zo ver heb gezien wel een mooie stad, aan de zee (maar je mag niet zwemmen anders moeten de krokodillen, haaien, kwallen en giftige octopussen vechten om wie je het eerst dood mag maken). Zo, nu zijn jullie weer een beetje bij. Mijn komende 10 dagen heb ik hier in Darwin, dan vlieg ik door naar Brisbane… Doei!