Ik ben verslaafd

En dan is het ineens alweer drie weken geleden dat ik voor de laatste keer wat van me heb laten horen. Ik merk wel dat er steeds langer tussen de verslagen komt te zitten… En omdat het zo lang geleden is, zullen jullie je deze keer toch echt door een nog langer verhaal moeten worstelen. Ik zit inmiddels bijna 1500 kilometer noordelijker dan tijdens mijn vorige verslag in Surfers Paradise. Na Surfers Paradise ben ik, voor de tweede keer tijdens mijn reis, naar Brisbane vertrokken. Die hele reis, eigenlijk vanaf Byron Bay al, heb ik samen met twee Canadezen afgelegd, zij hadden alleen minder tijd dan ik, dus in Brisbane heb ik afscheid genomen. Tijdens mijn vorige verblijf in Brisbane had ik al veel van de stad gezien, dus ik had me voorgenomen om vooral dingen voor mijn reis langs de oostkust te regelen: een planning maken, tours boeken etc. Én, ik had geregeld dat ik kaartjes had voor de voetbalwedstrijd van Brisbane Roar, ze waren toen al wel kampioen, dus echt spannend was het niet meer… Ik ging dus op zoek naar een bureau dat mij advies kon geven over tours. Dat was wanneer ik voor het eerst hoorde over orkaan Ita. Die zou de volgende dag in Cairns aan land komen en het was nog niet duidelijk hoe die zich zou ontwikkelen: voor hetzelfde geld kwam die helemaal langs de oostkust, naar Fraser Island, en met een orkaan wil je niet op een eiland zitten zo was mij verteld. Tja dus van boeken kam weinig terecht en het was nu vooral hopen dat de orkaan snel minder krachtig zou worden. ’s Avonds heb ik een nogal impulsieve beslissing genomen: in het hostel was ik een fan tegengekomen van de rugbyclub van Brisbane, en wat bleek; die speelden die avond een wedstrijd. Dus besloot ik ook daarheen te gaan. Dat was een aparte ervaring, maar erg leuk om een keer mee te maken (niks vergeleken met voetbal, veel ruiger). In Brisbane heb ik de meest bijzondere kamergenoot van mijn hele reis gehad: een man van 82. Aangezien de gemiddelde leeftijd in de hostels rond de 21 ligt, was dat toch wel bijzonder. Maar wat bleek: hij was gewoon aan het backpacken langs de oostkust, net als zijn 20-jarige lotgenoten. Diepe respect, ik hoop dat ik over 60 jaar nog zo aan het backpacken ben! De volgende dag heb ik mezelf vermaakt in Brisbane, ik moest nog een paar dingen kopen, en ’s avonds stond de wedstrijd van Brisbane Roar op het programma. Ik zat tussen de harde kern. Ik heb een hele leuke avond gehad, het enig smetje was dat het een verschrikkelijke wedstrijd was en dat de tegenstanders met 2-0 wonnen… De ochtend daarna ging mijn reis per bus verder naar Noosa. Ik was van plan in Noosa een paar uur een surfles te nemen. Dat liep wat anders, want mijn hele verblijf in Noosa stond vooral in het teken van regen. Tussen de buien door heb ik het strand van Noosa bezocht, want dat is waar het in de meeste plaatsen aan de oostkust toch om draait. Met een beetje meer zon kan ik met voorstellen dat Noosa een hele fijne vakantiebestemming is voor veel Australiërs. In Noosa heb ik dus vooral binnen dingen gedaan. Ik ben naar de bioscoop geweest, en ik heb eindelijk actie kunnen ondernemen op de tours. Het was inmiddels namelijk wel duidelijk dat als orkaan Ita zo ver als Fraser Island zou komen, dat het dan geen orkaan van categorie 5 meer zou zijn maar hooguit een zware storm. Dus in Noosa heb ik eigenlijk een groot deel van mijn trips geboekt: naar Fraser Island, naar de Whitsunday Islands (die op het moment van boeken geëvacueerd waren vanwege de orkaan), en ik had voor mezelf besloten dat ik mijn duikcertificaat toch niet wilde halen, want het was wel erg duur. De dag dat het weer in Noosa weer opklaarde ging ik verder; naar Rainbow Beach, vanuit daar stond mijn tour naar Fraser Island op het programma. Ik kwam vroeg in de ochtend aan in Rainbow Beach. Voor het strand van Rainbow Beach had ik maar 1 word: WAUW. Dat was het op één na mooiste strand dat ik ooit in mijn leven gezien heb (het mooist komt nog). Dat was weer zo’n moment dat ik me heel erg besefte: ik sta hier gewoon op een strand aan de andere kant van de wereld! Het was echt prachtig: wit strand, omgeven door hele steile zandduinen waarvandaan je, als je erop klom, een geweldig uitzicht over het strand had. En wat denk je dat ik daar zag terwijl ik daar zat in Rainbow Beach: een regenboog! Mend to be. Die avond was een hele belangrijke avond. Die avond was het de avond dat de laatste verkoopperiode voor kaartjes voor het WK plaats zou vinden. Ik had wel snel internet nodig, en dat is zo makkelijk nog niet. Goed, ik heel Rainbow Beach afgezocht en uiteindelijk vond ik een hotel waar ik een internetkaart kon kopen. Een beetje tegen beter weten in had ik om kwart voor acht al de site van de FIFA open: misschien hadden ze zich vergist, maar nee natuurlijk kon je pas om 20.00 de site op. Ik werd in de ‘virtuele wachtkamer’ geplaatst. Wat volgde was anderhalf uur nagelbijten, maar toen was ik uiteindelijk door naar de site! Snel de wedstrijd van mijn eerste keus checken; Nederland-Chili: helaas geen plaats. Tweede keus: Nederland-Spanje: ja, daar waren nog plaatsten voor, maar heel weinig, en ik klikte op iets fouts en ik dacht: daar gaat mijn kans. Nog een keer proberen: en ik zweer je, van de 70.000 plekken in dat stadion waren er nog maar een paar honderd groen. Maar het is een feit: 13 JUNI GA IK IN SALVADOR NAAR SPANJE-NEDERLAND!!!! Ik was zo blij! Goed dat was dat, volgende dag ben ik naar de mooiste duinen uit mijn leven geweest, een gigantische hoeveelheid zand, zomaar uit het niets, met een prachtig uitzicht op zee. Op de foto’s ziet het er niet heel bijzonder uit, maar geloof mij, dat was het wel! Dat is sowieso iets waar ik achter ben gekomen: vaak laten foto’s niet zien hoe mooi iets is: je moet er echt zelf zijn geweest! Die avond ben ik getuige geweest van een heel bijzonder fenomeen: een maansverduistering. Hoewel ik het begin gemist had omdat ik de tijd niet in de gaten had gehouden, was het echt iets heel speciaals. Heel vreemd om te zien, een rode maan. De volgende ochtend, zoals het hoort; lekker vroeg, werd ik in soort monstertruck opgehaald voor mijn 3-daagse tour naar Fraser Island. Dat terwijl twee dagen eerder orkaan Ita nog over het noorden van het eiland was getrokken. Maar omdat de orkaan daarna de zee op ging richting Nieuw-Zeeland heb ik niet direct last gehad van Ita. De tour begon met Lake McKenzie. Dat was precies zoals je het in de brochures zou zien: wit strand, palmbomen en helderblauw water. Zeer geschikt om foto’s te maken waarmee je iedereen in Nederland jaloers maakt. De volgende stop was Central Station, waar we een wandeling door het tropisch regenwoud maakten. Heel bijzonder ook om je te bedenken dat dat hele regenwoud op zand groeide (Fraser Island heeft alleen maar zand als ondergrond). Toen gingen we naar ons kamp voor de nacht: een resort (ongekende luxe als backpacker zijnde), want anders zouden we opgegeten worden door dingo’s. De volgende dag zagen we onze eerste dingo, maar heel bijzonder vond ik het eigenlijk niet echt. Het leek gewoon een hond die een wandeling over het strand aan het maken was. Maar toch leuk om te kunnen zeggen dat ik ze in het wild gezien heb! We kwamen na een rit over het strand, wat voor een prachtig uitzicht zorgde, aan bij het scheepswrak, waarna de ‘Champagne Pools’, ‘Indian Head’, en ‘Eli Creek’ nog op het programma stonden. De groep was heel erg leuk, en ook na Fraser heb ik met veel van hen contact gehouden. De zonsondergang die dag was de mooiste die ik deze reis heb gezien. De laatste dag stonden nog twee Lakes (Wabby en Birbie) op het programma, voordat de tour er alweer opzat. Ik werd teruggebracht naar Hervey Bay, dat zou me weer een busreis besparen. Eenmaal terug in Hervey Bay besloot ik even naar de stad te lopen om snel wat te eten, maar dat liep net even anders. Ik dacht dat mijn hostel midden in de stad was, maar het bleek 4km te zijn naar het centrum. Uiteindelijk wat te eten gevonden, en toen wilde ik terug, maar ik was een beetje gedesoriënteerd. Dus ik besloot de weg te vragen aan een hele aardige vrouw, maar of het met opzet was of niet, ze stuurde me de totaal verkeerde kant op en na 5km vertrouwde ik het niet en vroeg opnieuw de weg. Ik bleek nog verder van huis te zijn, dus besloot ik maar een taxi terug te nemen. Na mijn incidentje de dag ervoor besloot ik op Eerste Paasdag maar een fiets te huren, dat zou makkelijker zijn. Ik had een prachtige zwarte fiets, maar na 200 meter hoorde ik ineens PANG. Platte band, ik terug. Ik mocht een nieuwe fiets uitzoeken, maar ze hadden wel alleen nog maar roze. En zo kwam het dat ik Eerste Paasdag heb doorgebracht op een roze fiets. De volgende dag ging ik na een ochtendje strand verder. Dat was het eerste moment dat ik van de populaire backpackersbestemmingen afweek. Ik wilde namelijk naar Eungella National Park, een relatief onbekend park ten westen van Mackay. Ik had een week eerder al een tour geregeld, maar het was maar de vraag of dat door kon gaan, want ik was pas de eerste die zich aan had gemeld. Omdat het vanuit Hervey Bay 13 uur met de bus was naar Mackay, en ik niet echt zin had dat in één keer te doen, besloot ik om een tussenstop te nemen. Eigenlijk wilde ik in Agnes Water een tussenstop doen, maar de bustijden waren zo ongunstig dat ik Rockhampton als stopover heb gekozen. Ik kwam ’s avonds aan en de volgende dag had ik voor het eerst sinds het begin van mijn reis last van een serieus dipje. Nu zat ook wel net alles tegen: er was niets te doen in Rockhampton, ik voelde me niet lekker, maar de belangrijkste reden was dat ik me ineens heel erg realiseerde dat ik nog maar 3 weken in Australië had. Ik was echt teleurgesteld dat mijn avontuur in Australië er al bijna opzat. En hoewel ik niet mag klagen, want Brazilië is de volgende bestemming, overheerste toen, en nu nog steeds een beetje, het gevoel dat ik het erg jammer vind dat mijn tijd in Australië er bijna op zit. Zeker als ik bedenk dat, als ik nog een keer in Australië terugkom, dat dat pas over heel lang is. Ik ben een beetje gehecht geraakt aan het land. Ik ben sowieso, zoals de titel al zegt verslaafd geraakt aan reizen. Ik wordt heel hebberig als ik denk aan alle plaatsen waar ik allemaal nog heen wil, er is zoveel te zien! Ik kwam naar Australië (en Brazilië) met het idee dat het lijstje met bestemmingen alleen maar korter zou worden, maar tot nu toe is het alleen nog maar explosief gegroeid. Ik ben in mijn hoofd nu al mijn volgende reizen aan het plannen. Ik denk dat het een feit is: reizen is verslavend. Als je er eenmaal aan begint wil je meer, meer zien, meer ervaren, een paar dagen geleden kwam ik een meisje tegen, die verwoordde het heel mooi: ‘’travelling is the only thing you buy in life, that makes you richer’’. Ik kan iedereen aanraden te gaan reizen, waarnaartoe maakt niet uit, en dit gevoel zelf te ervaren. Goed, terug naar Rockhampton. De ‘down-dag’ in Rockhampton heb ik besteed in de gratis dierentuin. Dat was met afstand de meest treurige dierentuin waar ik ooit in mijn leven geweest ben. De dierentuin was zo groot als onze achtertuin, en de helft was gesloten, en als het open was kon je vaak niets zien. Ik was blij dat ik weg kon uit Rockhampton, naar Mackay. Rond middernacht kwam ik aan, en toen ik de volgende ochtend wakker werd en de stad ging verkennen kwam ik er al snel achter dat Mackay niet veel beter was dan Rockhampton, vandaar waarschijnlijk dat veel backpackers deze steden links laten liggen. Maar goed ik was ook niet naar Mackay gekomen omdat de stad zo mooi was. Ik had een missie die dag, en dat was het vinden van een manier om in Eungella National Park te komen, want de tour ging definitief niet door. En ik wist dat dat allesbehalve eenvoudig ging worden want er was maar één tourbedrijf, er was geen openbaar vervoer naar Eungella, en een auto huren mag vaak pas vanaf 21 jaar. Aan het eind van de dag, na een rondje bellen heb ik toch een bedrijf gevonden dat bereid was een auto te verhuren aan iemand die 18 jaar is. Dus de volgende dag zat ik in mijn eigen auto, op weg naar Eungella National Park. Na een kleine tour door Mackay (vanwege een gemiste afslag) had ik als snel de route te pakken. En na een uurtje rijden kwam ik aan bij Finch Hatton. De wandeling naar de waterval was vrij verlaten en ik kon het toch niet laten om even aan die twee meisjes uit Panama te denken. De waterval was heel mooi, maar ik wilde toch wel zien wat de ‘Ring of Fire’ (nee niet dat spelletje met die kaarten) was. Toen ik halverwege was moest ik echter over stenen de rivier over, maar omdat het aan het regenen was, was een groot deel van die stenen onder water. De mensen die ik onderweg tegen waren gekomen vonden het te gevaarlijk om door te gaan, maar, jong en onbezonnen als ik ben, wilde ik toch verder. Achteraf was het veiliger geweest om ook terug te gaan, maar ik voelde me, terwijl ik daar door de wolken liep in de stromende regen, en in een prachtige omgeving net Bear Grylls. Uiteindelijk kwam ik aan op een magische plek: een poeltje waar twee verschillende watervallen in uitkwamen, en een derde naar beneden ging. Geloof mij, als je daar tussen al dat natuurgeweld staat voel je je heel klein. Toen ik daar zo stond was mijn dipje weer helemaal over en kon ik weer genieten van het feit dat ik in Australië ben en niet in de schoolbanken zit. Ik kon de top van de watervallen zien, maar mijn camera zag alleen heel veel wit. Echt een prachtige plaats. Ik besloot niet al te lang te blijven omdat ik bang was dat tegen de tijd dat ik terug was bij de rivier, alle stenen onder water zouden zijn komen te staan door de stromende regen. Gelukkig was dat niet het geval en dus zocht ik mijn warme auto weer op om door te rijden naar Broken River. In Broken River hoopte ik mijn belangrijkste doel van deze trip te realiseren: het spotten van een wild vogelbekdier. Onderweg had ik een primeur: de eerste berg die ik op moest rijden sinds ik mijn rijbewijs heb. Eenmaal aangekomen liep ik direct naar het vogelbekdier viewing platform, in de wetenschap dat het nog te vroeg was om misschien iets te kunnen zie. En na een half uur wachten kwam ik inderdaad tot de conclusie dat ik niks zag. Maar ik had gehoord dat je op dat moment juist niet weg moest gaan. Dus ik ben langs de lookouts gereden, maar daar was niet veel te zien door de mist. Toen ik terug kwam zag ik mijn eerste vogelbekdier, zo gaaf om die beesten in het wild te zien! En hoe later het werd, hoe meer er naar buiten kwamen, ik was heel blij dat ik dit had meegemaakt. Toen de duisternis was gevallen ben ik teruggereden naar Mackay. De volgende dag begon vroeg met een busrit naar Airlie Beach. Inmiddels had ik besloten dat ik toch wilde leren duiken, dus op mijn eerste dag in Airlie Beach heb ik een 5-daagse learn to dive trip geboekt. Uiteindelijk dacht ik: het is een once in a lifetime opportunity, en ik heb mijn duikcertificaat voor de rest van mijn leven, dus ik moet het gewoon doen! Dus dat staat nu voor 7 mei op het programma. Verder heb ik die dag een deel van mijn bagage afgestaan, want ik mocht maar maximaal 10 kilo meenemen op de zeiltocht langs de Whitsunday Islands die de volgende dag op de planning stond. De zeiltocht begon om drie uur ’s middags en bracht ons naar onze overnachtingsplek, die was uitgekozen omdat het water rustig zou zijn. Nu is slapen in een boot al niet het meest comfortabele wat ik me kan indenken, maar als er dan ’s nachts ook nog een storm langskomt, maakt dat het niet beter. De boot ging zo op en neer dat ik de hele nacht nauwelijks geslapen heb, je moest je vasthouden om niet uit bed te vallen. De volgende dag begon met een bezoek aan het wereldberoemde Whitehaven Beach (Google dat voor de lol even), het witste strand ter wereld. Wauw, het zand voelde aan als modder, zo fijn was het, het was echt by far het mooiste strand waar ik ooit geweest ben. Ik kan het nog verder beschrijven, maar je kan het maar beter zelf bekijken, of er zelf heengaan natuurlijk! Daarna zeilden we door naar een plek waar het snorkelen heel mooi was, en ja het snorkelen was inderdaad mooi, maar ik ga nog genoeg kansen krijgen als ik mijn duikcertificaat ga halen. De tweede nacht was rustiger, maar heel veel slaap heb ik opnieuw niet gekregen. De volgende dag begon met een ochtendsessie snorkelen, waarna de twee dagen en twee nachten erop zaten, dus zetten we koers terug naar de haven van Airlie Beach. Op de terugweg hebben we nog wel even de snelheid van onze boot meegekregen: het schip vloog bijna letterlijk )het voorste deel raakte het water niet) over het water. De rest van die dag heb ik vooral benut om mijn slaaptekort een beetje bij te werken. De volgende ochtend vertrok ik naar Townsville, de toegangspoort voor Magnetic Island. Na Townsville verkend te hebben (met een Nederlander die die ochtend in Australië was aangekomen en dus nog helemaal wegwijs gemaakt moest worden), en het strand te hebben gezien zat de dag erop. Volgende ochtend ben ik met de ferry naar Magnetic Island gegaan, een bountyeiland eersteklas. Ik heb alleen Horseshoe Bay bezocht en verder vooral in mijn hangmat gelegen, waar ik bezoek kreeg van een possum die op zoek was naar wat eetbaars. De volgende dag, vandaag, ben ik begonnen met de Forts walk, een wandeling langs de forten van Magnetic Island, maar vooral met een waanzinnig mooi uitzicht. Onderweg heb ik ook nog een wilde koala gespot, want ja, daar staat Magnetic Island om bekend. Ik heb tijdens deze wandeling ook van dichtbij kennis mogen maken met mijn gehate vriend de slang. Ik stapte bijna op een bruin exemplaar, gelukkig schoot hij net op tijd weg. Daarna ben ik teruggegaan naar mijn hostel (wat eigenlijk gewoon een resort is, alleen betaal je veel minder) om te lunchen. Na de lunch ben ik richting Picnic Bay gegaan voor een andere lookout. En zover zijn we nu. Morgenochtend ga ik ontbijten met koala’s, want ik vind toch dat ik niet uit Australië weg kan gaan zonder, net als alle andere toeristen, op de foto te gaan met een koala. Dat lijkt me wel weer genoeg opsomming voor nu. Foto’s volgen later. Voordat ik de grote oversteek naar Brazilië op 14 mei, gooi ik mijn laatste Australische schrijfsels wel weer op het internet, doei!