Van koeien naar hippies

De groeten allemaal vanuit Surfers Paradise! De oplettende lezers zullen nu denken: hoort hij niet nog op die boerderij te zitten? Nee! Ik ben een week eerder weggegaan om meer tijd te hebben voor de oostkust. Eerst maar is de laatste weken op de boerderij. Ik zal jullie niet vermoeien met een uitgebreid verslag van iedere dag, bovendien heb ik daar zelf ook helemaal geen zin in. Ik vertel jullie alleen de hoogtepunten. Na twee weken op de boerderij was ik inmiddels wel gewend aan het vroege opstaan, en werd ik een enkele keer zelfs voor mijn wekker wakker van de papagaaien die voor het raam al feest aan het vieren waren. Ik heb meerdere malen hardop gezegd dat ik de honden wel is een konijn wilde zien vangen, aangezien ze naast werken hun hele dag besteedden aan het jagen op konijnen. Op een zekere dag waren we op de quads een hek aan het controleren, ik stopte om een foto van een uitzicht te maken, en ineens zag ik iets in mijn ooghoek bewegen. Wat bleek: twee van de honden hadden een kangoeroe te pakken. De kangoeroe leefde nog, maar was duidelijk niet in staat te overleven en dus heeft Mike (de boer) hem ‘een handje geholpen’. Ik mijn zin, want een kangoeroe was nog spectaculairder dan een konijn natuurlijk. Die avond was er in de lokale pub een seafood night waar we heen zijn gegaan. Ik verwachtte niet al te veel aangezien we zo’n 400 kilometer van de dichtstbijzijnde zee zaten. Onterecht zo bleek, want er kwam een werkelijk gigantisch, drie verdiepingen tellend, plateau uit de keuken zetten (zie foto’s), het was echt heerlijk. En dat voor drie personen! Op de weg naar huis vroeg ik aan Belinda (de boerin): ‘komen hier eigenlijk ook koala’s voor?’ Belinda: ‘ze zijn wel is gezien, maar de kans dat je ze ziet is nul, in de 50 jaar dat ik hier ben heb ik er één gezien.’ Ik was lichtelijk teleurgesteld, maar wat denk je? Nog geen twee kilometer later loopt er een beest over de weg. Met gierende remmen, net op tijd gestopt, en jawel, het was een koala! Belinda kon het niet geloven, de laatste die überhaupt in de omgeving gezien was, was zeven jaar geleden. Volgende ochtend zijn we teruggegaan en, wat zagen we? Twee koala’s! Onze dag kon niet meer stuk. De volgende avond waren we allemaal uitgenodigd voor een ‘21th’, een big thing hier in Australië. Het was een beetje vreemd, naar de verjaardag van iemand die ik nog nooit ontmoet had, maar uiteindelijk wel heel erg leuk. De volgende avond (ja, ineens hadden we drie avonden achter elkaar iets te doen) waren we bij vrienden van Belinda en Mike uitgenodigd. Heel gezellig, misschien wel iets té gezellig, want Belinda en Mike waren niet meer helemaal nuchter, en maakte de ene na de andere slechte grap, tja wel leuk om te zien. In de loop van de week heb ik het aanbod gekregen om een lift naar Byron Bay te krijgen (Mike en Belinda gingen die kant op voor een weekend bij vrienden). Dat hield wel in dat ik een week eerder weg zou gaan van de boerderij. Maar omdat ik het langzamerhand wel een beetje gezien had, en het vrijwel onmogelijk was vanuit de boerderij met bussen in Byron Bay te komen, heb ik het voorstel geaccepteerd. Vlak voordat ik weg ging stond er nog een grote happening op het programma: 200 kalveren gingen per truck naar een ander stuk land, waar meer gras was. Dan zouden ze lekker dik worden, om later voor meer te verkopen. Klinkt heel simpel, maar geloof mij, het was een hele operatie… Eén van mijn laatste dagen werd ik meegenomen ‘uit schieten’. Ons doel: konijnen, kangoeroes en herten. Herten heb ik tijden mijn hele verblijf niet gezien, kangoeroes in overvloed, maar niet toen we een pistool bij ons hadden. Konijnen waren er wel. De buit was twee konijnen, niet zelf geschoten helaas, want die keren dat ik mocht schieten bleek ik geen heel groot talent te hebben. Maar toch iets waarvan ik heel blij ben dat ik het heb gedaan. Uiteindelijk was de dag dat ik wegging daar. Ik zou eerst nog meegaan naar hun vrienden voor één dag en daarna werd ik in Byron Bay afgeleverd, en zo geschiedde. Uiteindelijk denk ik dat het een goede beslissing is geweest om een week eerder weg te gaan, met in mij achterhoofd wat ik nog allemaal wil doen. Het waren vier erg leuke weken, maar het was wel genoeg. Ik ben blij dat ik het heb gedaan, het was een ervaring die ik absoluut niet had willen missen, maar één ding weet ik wel: in Nederland wordt ik geen boer.
En dan Byron Bay, tja. Ik was al gewaarschuwd dat het een apart stadje was, met veel ‘alternatieve’ mensen. Mijn eerste ervaring in Byron Bay: vanuit de auto zag ik tientallen backpackers op de stoep zitten , met een kleedje voor hun neus, aan het proberen hun kleren te verkopen. Als ik maar niet zo eindig dacht ik. Het was echt een cultuurshock. Van de rust van het platteland naar de drukte van de stad, maar niet zo maar een stad. Hier een paar feitjes van mijn observaties: er rijden opvallend veel Volkswagen T1’s (ook wel bekend als hippiebusjes) rond. De helft van de mannelijke bevolking in Byron Bay heeft dreadlocks. De helft van de bevolking van Byron Bay heeft geen schoenen, of draagt ze niet omdat ze dat niet nodig vinden. De helt van de vrouwelijk bevolking in Byron Bay heeft dreadlocks. Er zijn opvallend veel volwassen mannen die met rokjes en/of roze hemdjes rondlopen. Zoals ik zei een aparte stad dus. De hele stad is gebouwd om het strand, en het centrum barst van de surfshops. Overal lopen ook surfers met surfboards onder hun arm over straat, dat heeft ook wel wat. Als je het de zee bekijkt zie je ook overal zwarte stipjes die af en toe heel even opstaan om alweer snel in de zee te vallen. Het is een stad die leeft onder het motto ‘wij zijn hippie’, ook het stadsbestuur werkt daaraan mee. Alle grote internationale winkels worden geweerd, alleen plaatselijke, of Australische bedrijven mogen zich in Byron vestigen. In Byron Bay heb ik een bus ticket richting het noorden, naar Cairns, gekocht, met een onbeperkt aantal stops. Ik had ook besloten dat ik een parachutesprong wilde doen, maar door het slechte weer kwam dat er twee keer niet van terecht, nu mag ik begin mei een nieuwe poging wagen. Na drie dagen had ik het wel gezien, en ben ik op de Greyhound bus (de chauffeurs hadden niet meer van die hoge leuke sokken Dineke ;) gestapt naar mijn volgende bestemming: Surfers Paradise. De naam zegt het al, de hemel voor alle surfers (al is het hier vooral op het strand erg druk, en niet in de zee). Mijn moeder zou het hier waarschijnlijk afdoen met de woorden ‘een vreselijk oord’ maar ik vind het wel wat hebben. Het is een strook van 20 kilometer strand (dan heb ik het over de Goald Coast), waarvan dus een deel Surfers Paradise is. De stad Surfers Paradise is ook heel langgerekt want alles moet dicht bij het strand zitten. Het barst hier van de hoge hotels en een enkel gebouw. De stad leeft echt op toerisme, enigszins te vergelijken met Benidorm denk ik. Voor het grootste waterpark van Australië heb ik helaas geen tijd. Gisteren heb ik geprobeerd voor mezelf op een rijtje te zetten wat ik nog allemaal wilden doen, en de conclusie was dat ik in ernstige tijdnood zat. Ik heb dus wat moeten schrappen, maar nu heb ik een globaal programma voor de komende maand. Morgen vertrek ik weer hier uit Surfers Paradise. Volgende halte: Brisbane. Jullie horen wel weer van me als ik een paar honderd kilometer noordelijker zit, doei!