Aan de thee
Blijf op de hoogte en volg Max
25 Maart 2014 | Australië, Glen Innes
Zoals gezegd kwam ik ‘s ochtends vroeg aan in Brisbane, daar stond keurig een busje te wachten dat me naar het hostel bracht. Zodra ik de kamer in kon ben ik even bij gaan slapen, want ik was toch wel erg moe na de weinige slaap van de dagen ervoor. ’s Avonds heb ik vrolijk meegegeten aan de gratis BBQ, daar heb ik een hele aardige Franse jongen leren kennen, waarmee ik later waarschijnlijk de oostkust op ga reizen. De volgende dag ben ik de stad gaan verkennen; ik ben uitgekomen bij een hippie markt, het stadhuis, en de brug waar Brisbane om bekend staat. Ik heb ook de laatste informatie gekregen over de farm waar ik terecht zou komen, de volgende dag 17.00 zou ik vertrekken. Dat hield in dat ik helaas niet naar de voetbalwedstrijd van Brisbane Roar kon, wat ik wel erg jammer vond. Ik heb die zaterdag ook heel veel sushi gegeten, want wat er aan de hand was weet ik niet, maar de sushi was overal spotgoedkoop (voor Australische begrippen). Mijn laatste dag in Brisbane ben ik, na uitgeslapen te hebben, naar de botanische tuinen (ja die hebben ze hier overal) en naar het museum van Brisbane gegaan, maar dat was denk ik alleen leuk voor de inwoners van Brisbane. Ohja, ik heb ook nog een halve dag met mijn laptop rondgesjouwd, zodat jullie wat foto’s te zien konden krijgen. Bijna een uur heb ik met Samsung aan de lijn gehangen, conclusie: ik moest naar het servicepoint. Ik: ‘is die open in het weekend’ mevrouw van Samsung: ‘ja hoor geen probleem, hij is iedere dag tot 17.00 open’. Het was jammer dat het aan de andere kant van de stad was, maar ik ben toch maar gaan lopen want dan was het tenminste allemaal opgelost. Drie kwartier later kwam ik op het adres aan, en wat denk je: dicht! Ik was echt helemaal klaar met Samsung want in Darwin hadden ze me ook al naar een dichte winkel gestuurd. Goed, ik weer terug. Ik ben maar wat computerwinkels binnengelopen en de tweede kon het probleem zo oplossen, (zo moeilijk is het niet Samsung!). Goed nieuws voor jullie, want alle foto’s staan inmiddels op de site. 17.00 ging de bus, ik was maar net op tijd, iedereen zat al klaar om te gaan. Na een valse start volgde de reis van zes uur, en om 12 uur (inclusief 1 uur tijdsverschil) kwam ik aan, 30 kilometer van mijn eindbestemming. Glen Innes heette het, daar werd ik opgehaald door de vrouw des huizes. 30 kilometer over grotendeels ‘dirt roads’ later kwamen we aan. Erg veel was er vanwege de duisternis niet te zien, en heel veel tijd om daar wat aan te doen was er ook niet, want het was bedtijd, volgende dag ging de wekker immers om 6.30, en om 7.30 helemaal klaar. Dat is nu mijn normale programma (doordeweeks). Volgende ochtend kreeg ik een paar laarzen, en een hoed toegewezen, en dat zijn onmisbare dingen hier kan ik je vertellen. De boerderij bleek alles te zijn waar ik van tevoren op had gehoopt: heel groot, veel koeien, en verplaatsen op quads. Het terrein is 15 vierkante kilometer, zo groot als de gemeente Blaricum (en ja, dat is groot). Er lopen 1000 koeien, 300 geiten, 5 honden, en 1 paard rond. Een vast onderdeel van iedere dag is het voeren van de kalveren en stieren, wat nog een hele operatie is. De rest varieert heel erg, maar het drijven van de koeien en waterwerkzaamheden zijn vaker terugkomende dingen. Die waterwerkzaamheden zijn nodig omdat we nu last hebben van de ergste droogte in 15 jaar (alhoewel het terwijl ik dit schrijf buiten stroomt van de regen); er is bijna geen gras, en de winter komt er nog aan. Iedere dag ben ik wel met quads aan het rijden over het terrein, en dat was één van de dingen waar ik het meest naar uitkeek. Vaak rij ik tijdens het drijven van de koeien, waarvoor 4 (werk)honden worden gebruikt, erg leuk om een keer te zien. De vijfde hond is de ‘huishond’ die letterlijk overal mee naartoe gaat, wat soms tot grappige plaatjes leidt (zie foto’s). Het leven hier is totaal anders dan het stadsleven in Utrecht, niemand is er hier om te controleren of je de wet naleeft. Met als resultaat dat ik regelmatig achter op de pick-up truck sta, of met quads op de openbare weg rij. Binnenkort wordt ik ook meegenomen om te gaan schieten, iets anders wat ik dan ook van mijn bucketlist kan schrappen. Tijdens mijn reis heb ik nu al een paar keer een moment van extreem besef gehad, extreem besef dat ik nu gewoon in Australië zit, gewoon aan de andere kant van de wereld ben, een hele vreemde ervaring is dat. Goed ik zal jullie nog even meenemen naar mijn ‘gewone dag’ (want in het weekend gaat het allemaal en stuk rustiger aan). Om 6.30 gaat iedere ochtend de wekker, en om 7.30 begint het werken: hoed op laarzen aan en gaan met die banaan. Meestal begint de dag met het voeren, als dat erop zit gaan we even naar binnen voor de tweede kop thee van de dag (de eerste is bij het ontbijt). Het voeren gebeurd met graan en hooi, maar ook dat is gevaarlijk. Op een gegeven moment ging ik met de boer naar een andere weide over de weg, hij in een oude auto met een aanhanger met graan, ik erachter in de pick-up. Op een gegeven moment zie ik zijn auto heen en weer gaan over de weg en voor ik het weet ligt hij, geschaard en op zijn zijkant met zijn auto (met daarin ook 3 honden) in de berm. Ik natuurlijk gelijk weer in shock (de beelden van de gids vlogen door mijn hoofd) maar wonder boven wonder mankeerde hij helemaal niks. En met behulp van de tractor was de auto ook zo weer klaar om te gaan (op een lekker band en een deuk na). Maar goed, na de ‘morning tea’ gaan we vaak een deel van de koeien binnenhalen (in de stallen), voor het weenen (de koeien en klaveren van elkaar scheiden), voor zwangerschapstesten of voor wat dan ook. Dan de lunch, die door de vrouw des huizes wordt gemaakt, met de daarbij behorende 3e en 4e kop thee van de dag. ’s Middags wordt vaak de kudde weer uit de stallen gehaald, en gaan we iets anders doen, variërend van het graven van een dam, tot het pompen van water of het zaaien van gras. Als de dag erop zit is het laarzen uit, hoed af, en onder de douche. Het avondeten, al het eten eigenlijk is heel erg lekker, de boerin kan heerlijk koken (misschien speelt ook mee dat ik snel onder de indruk ben na een maand voor mezelf te hebben gekookt). Ze kookt veel met champignons, want die groeien heel veel, en heel snel overal op het terrein, dus het is vaak alleen een kwestie van een klein stukje quad rijden en je hebt een emmer vol. Ondanks dat we maar met zijn drieën zijn, voelt dat helemaal niet zo, de mensen zijn heel aardig. Misschien dat het ook helpt dat er 3 dagen per week nog een andere, Australische, jongen is om te helpen. Ruim twee weken verder heb ik het nog steeds naar mijn zin hier, alhoewel ik niet meer zo enthousiast ben als de eerste dagen wanneer we de kalveren gaan voeren, dat heb ik nou wel gezien. Ik ben hier nog voor ruim twee weken en dan zet ik mijn reis voort, dan reis ik, als alles volgend planning verloopt, van Byron Bay naar het noorden, naar Cairns. Nou, zo hebben jullie hopelijk weer een beetje een idee wat ik allemaal uitspook. Als ik weer wat te vertellen doe ik dat wel weer, doei!
-
25 Maart 2014 - 16:05
Carla:
Hoi max,
Fijn dat je het naar je zin hebt. Is die hond van de foto een labra-doodle? Hij ziet er in ieder geval lief uit. Misschien kan je naast schieten ook nog leren paardrijden daar :p.
Nog heel veel lol daar en geniet ervan. Gr carla -
26 Maart 2014 - 22:08
Dieneke:
Leuk weer om te lezen van het leven op de farm. Ziet er prachtig uit daar! Breng de "huishond" maar voor ons mee; wat een scheet.
Leuke foto's, ken je al de namen van de koeien al? De dieren moeten in het weekend natuurlijk ook verzorgd worden, mag het dan een uurtje later? Wacht weer geduldig op jouw volgende schrijfsel. -
10 April 2014 - 13:06
Max :
Klopt Carla, is een labradoodle. Er was helaas maar één paard en die hield er niet zo van als er mensen op zijn rug zaten, dus paardrijden kan ik nog steeds niet :( En mevrouw Smit: de namen van die koeien zijn niet heel lastig: 1 t/m 999, want meer past er niet op het label....